środa, 10 kwietnia 2013
Credo in unum Deum Patrem...
Credo, czyli wyznanie wiary jest jednym z najważniejszych elementów Eucharystii.
Nazywane jest nicejsko- konstantynopolitańskim lecz nie jest to nazwa ścisła, gdyż na soborze w Nicei (325 r.) oraz na soborze w Konstantynopolu (381 r.) przyjęto Credo, które nie zawierało formuły Filioque.
Słowa Credo brzmiały zatem: Credo in Spiritum Sanctum ex que Patre procedit, co znaczy: Wierzę w Ducha Świętego, który od Ojca pochodzi.
W latach kolejnych wiele rozmawiano na temat pochodzenia Ducha Świętego, co wiązało się m.in. z herezją ariańską.
Św. Augustyn w dziele O Trójcy Świętej pisał, że przyjęcie pochodzenia Ducha Świętego na równi od Ojca i Syna jest konieczne, by walczyć z arianizmem, który negował pełną boskość Chrystusa.
Na stałe Filioque zostało dodane do Credo około wieku IX w państwie Karola Wielkiego. Papież Leon III krytykował niezależną decyzję Akwizgranu w tej sprawie, jednak synod zwołany przez Karola potwierdził słuszność formuły Filioque i od tej chwili na Zachodzie przyjęła się ta wersja Credo.
Spór o Filioque między Kościołem na Wschodzie, który nie chciał przyjąć tej formuły, a Kościołem na Zachodzie przebiegał niekiedy bardzo burzliwie i trwał, de facto, aż do upadku Cesarstwa Bizantyńskiego w 1453 r.
(więcej na temat Credo można znaleźć m.in. w książce: H. Chadwick, Historia rozłamu Kościoła Wschodniego i Zachodniego. Od czasów apostolskich do soboru florenckiego, Warszawa 2009.)
Poniżej przedstawiamy łaciński tekst Credo (z Filioque), który wykonał minuskułą nasz kolega Marcin Wilczyński:
Subskrybuj:
Posty (Atom)